Schreef ik van de zomer nog vanaf ons vakantieadres dat ik zo lekker kan ont-moeten. Thuis, in het echte leven vind ik dit een stuk lastiger. Het gaat al een stuk beter (zie vorig blog). Waar ik vroeger áltijd aan stond en net zo lang doorging tot ik ontplofte, heb ik inmiddels geleerd geregeld rust en ruimte in te lassen. Niets doen, wandelen, het mama loket even sluiten, eerder opstaan. Het werkt, maar het moeten blijft.
Hoog tijd voor een volgende stap. Inmiddels kwam de stilte ook steeds vaker op mijn pad. Stilte uren, -dagen, -meditaties, -retraites en -masterclasses, ik zag het met grote regelmaat voorbij komen. Vroeger zou ik er snel voorbij zijn gescrold. “Alles leuk en aardig, maar daar heb ik echt geen tijd voor.” Nu bleef ik steeds vaker even hangen, nieuwsgierig. Hoe zou het zijn, maar vooral ook, wat zou er dan ‘gebeuren’.
Toen ik het aanbod van @lena.rentschler voorbij zag komen wist ik het dan ook zeker, of beter gezegd, ik voelde dat ik het moest doen. En zonder precies te weten wat me te wachten stond, boekte ik mijn eerste stilte retraite.
Hieronder lees je mijn persoonlijke ervaring.
Edele Stilte
Opgetogen en zenuwachtig vertrok ik maandagochtend naar de locatie. Drie dagen zwijgen. Ik kon me niet herinneren dat ik dat ooit eerder had gedaan. Overdag praat ik geregeld in mezelf en soms trek ik dit nog even door in mijn slaap. Het zou een uitdaging worden.
Inmiddels was ik er ook achter dat het retraite meer inhield dan drie dagen zwijgen, want naast zwijgen zouden we ook edele stilte praktiseren. Dit houdt in dat je ook niet communiceert door middel van oogcontact, handen, of gebaren. Je zondert jezelf af en houdt geen rekening met een ander. Ont-moeten, maar dan next level! Wow….
Oase van rust
Aangekomen op locatie in hartje centrum Rotterdam was ik verkocht. Vanuit de hectiek van een stad, kwam ik binnen in een totale oase van rust. Een bonte verzameling van pastelkleuren, knusse zithoekjes met veel kussens en planten. Heel veel planten. Een te gekke binnentuin met veranda gevangen tussen omringende flats maakte het plaatje compleet. Waanzinnig
Ik ontmoette de andere dames, het idee dat we elkaar na deze kennismaking verder niet meer zouden spreken was een gek idee en we kletsten of ons leven ervan af hing. Stil zijn doe je dan wel in je eentje doet, je bent in stilte samen.
Stil zijn doe je in je eentje, maar in stilte ben je samen
Een achtbaan aan emoties
Na een rondleiding, uitleg en nog wat praktische zaken, was het dan echt tijd om te beginnen. En dus leverde ik netjes mijn telefoon, horloge en al mijn schrijfgerei in. Er was niets meer dat mij zo u kunnen afleiden. Me, myself and I en de edele stilte.
En wat doe je dan? Niets dus.. En dat is gek. Want hoezeer je ook kunt verlangen naar niets te hoeven moeten, als het eenmaal zover is, is het alsof je lichaam en geest zich hier geen raad mee weten. Al snel ging het me echter goed af. Ik was moe en besloot een dutje te doen. Ik werd gewekt door de geuren van een heerlijke lunch en at deze vol aandacht. De rest van de dag/avond heb ik soortgelijk doorgebracht. Heerlijk dacht ik, dit hou ik prima vol tot woensdag.
Ik heb het ook prima volgehouden, maar er zijn ook genoeg momenten geweest waarop ik me helemaal niet rustig en zen voelde, maar juist heel onrustig, gefrustreerd en recalcitrant. Als je opgescheept zit met niemand anders dan jezelf komen er ook emoties los komen.
Leven in het hier en nu
Mijn telefoon was ik zo vergeten, maar mijn horloge vond ik moeilijk te moeten missen. Wat pijnlijk duidelijk maakte hoezeer ik altijd bezig ben met het inplannen van een volgende activiteit en me veel te weinig concentreer op het hier en nu.
Door de stilte ben ik weer een stapje dichter bij mezelf gekomen en weet ik beter hoe ik af en toe mijn hoofd kan uitzetten, echt te voelen én hierop durven vertrouwen. Ik heb me voorgenomen om vanaf nu er elk jaar een paar dagen tussenuit te piepen!
Stilte ervaren is persoonlijk en voor iedereen anders. Toch zou ik het iedereen aanraden, al is het alleen al omdat je niets moet en daarom heerlijk kunt opladen.
