In maart doken we saamhorig en vol goede moed een intelligente lockdown in. In de zomer vierden we het leven als nooit tevoren. En inmiddels bevinden we ons in een gedeeltelijke lockdown door een tweede golf. Volgens sommige een tsunami, volgens andere is er geen golf te bekennen.
Hoe het ook zij, van saamhorigheid is nog maar weinig sprake. Mensen staan lijnrecht tegenover elkaar, en proberen hun eigen punt met zo veel mogelijk overtuigingskracht de (digitale ) wereld in te slingeren.
Wíllen we echt wel naar elkaar luisteren?
Ik ben het lang niet met iedereen eens. Bij sommige theorieën, overtuigingen en aantijgingen vind ik het uiterst moeilijk om niet ook mijn mening te spuien. Want, mijn God wat kunnen we een hoop onzin uitkramen met z’n allen!
Toch doe ik het niet. Ik heb namelijk niet de indruk dat mensen echt naar elkaar wíllen luisteren. In plaats daarvan worden meningen over en weer gebruikt als ´haakje´ om vooral eigen overtuigingen op te leggen.
Wil je gelijk of gelukkig zijn
Gelijk hebben en krijgen is een fijn iets en ook mijn ego gaat er goed op. Toch denk ik steeds vaker aan een vraag die een psycholoog mij ooit stelde. “Wil je gelijk of gelukkig zijn?”
Wat wil je werkelijk bereiken met je verhaal? Koste wat het kost anderen doen inzien dat jij gelijk hebt? Of kun je leven met het feit dat er net zoveel meningen als mensen zijn en je berusten in het feit dat die ook kunnen verschillen?
We hoeven het niet met elkaar eens te zijn
Steeds vaker kies ik voor gelukkig zijn. Er zijn mensen met wie ik het nooit eens ga worden. Toch luister ik, juist nu, ook naar hun verhaal en probeer ik eruit te halen wat ik nog niet wist en daar mijn voordeel mee te doen.
Ik kan je zeggen. Het scheelt een hoop frustratie en boosheid.
Gelukkig
Vanochtend liepen mijn vriend en ik samen door de polder. Broodnodige frisse buitenlucht bijtanken na twee weken binnen zitten. Iets wat we nooit eerder samen hebben gedaan, maar in zo’n gek jaar als 2020 kan alles! Ik prijs mezelf zeer gelukkig!
