Een tijdje terug was het nationale buitenspeeldag en het eerste dat in me opkwam toen ik het las was.. oh wat heerlijk dat mijn kinderen ouder worden en zelfstandig, zonder mij, buitenspelen.
Sinds het Corona tijdperk, gaat mijn oudste (9) na het maken van schoolwerk de deur uit om vlak voor het eten weer binnen te stormen en de jongste (5) huppelt met vriendjes en vriendinnetjes rond in de buurt, of op de trampoline. En ik heb ik de tussentijd tijd voor… mezelf
Hoe anders dan een paar jaar terug, toen ik er niet aan ontkwam om zelf ook taartjes te bakken in de zandbak, of gedwongen eindeloos rondhing bij een oud en versleten glijbaantje. Mijn kind aanmoedigend om er nóg een keertje vanaf te gaan. Ja! Nog een keertje, oké ja, nog één keertje, dit wordt de laatste keer oké? Dit is écht de laatste keer…
Om van schommels nog maar niet te spreken… , of zo’n afgrijselijke wipkip, garant voor losvliegende tanden (wie heeft die krengen uitgevonden), of een aftandse, vergane, minigolf baan die je in elk vakantieoord wel tegenkomt… Ik was en ben er simpelweg niet voor te porren.
De ouders om mij heen leken nooit last te hebben van enige vorm van weerstand en onwil. Enthousiast, geduldig en vol overgave gingen ze volledig op in het spel met hun kind.
Op weg naar huis met een jengelend kind was ik blij dat ons buitenspeel avontuur er weer op zat, maar werd ik ook altijd direct overmand door schuldgevoel. Schuldgevoel omdat ik dus blijkbaar niet altijd actief met mijn kinderen wil (mee)spelen en ik het heerlijk vind om tijd voor mijzelf te hebben.
Inmiddels ligt de periode achter me, net als het schuldgevoel.
En hoe zit dat bij jou? Een echte speeltuin tijger? of kijk je liever toe vanaf een bankje in de zon?
