Het staat in de top 5 van de ongevallen die het meest voorkomen bij kinderen tussen de 3 en 5 jaar en vorige week overkwam het mij en mijn jongste van 5. Verwonding door voet tussen spaken, ofwel hel op aarde terwijl je verdrinkt in schuldgevoel.
Het was maandagochtend, kil (waar blijft die zomer?) en er stond veel wind. Vanwege die wind besloot ik dat het handiger (lees; sneller) was als jongste zoon bij mij achterop zou gaan in plaats van zelf te fietsen.
Klein detail; het fietsstoeltje was inmiddels van mijn fiets af en de vervangende stepjes (voor de keren dat hij nog achterop zou zitten) zaten er nog niet op. Maar, het was een klein stukje, hij is 5 en kan zijn benen goed wijdhouden.
Onderweg kletsten we over van alles en nog wat, totdat er achter mijn rug een oorverdovend gegil uitbrak en ik direct wist wat er gebeurd moest zijn én dat het goed mis was.
Vanaf dat moment tot aan het moment dat zijn beentje preventief werd gegipst heeft mijn kleine man onophoudelijk gehuild en gegild, diepe scheuren kervend in mijn moederhart.
De rest van de dag brachten we samen thuis door op de bank. Hij opgeknapt en kakelend, ik overwegend huilend terwijl schuldgevoel, boosheid en schaamte elkaar afwisselde.
Uiteindelijk viel de schade “mee”, het gips is er weer af en de wond geneest goed.
Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die dit is overkomen. Vele gingen mij voor, zonder én met fietsstoeltje. Ook weet ik dat mijn schaamte en angst om veroordeeld te worden niet nodig waren. Iedereen die ik sprak was juist heel lief en meevoelend. Ongelukken gebeuren nu eenmaal en zoals een lieve vriendin mij geruststellend toesprak. “Dit overkomt de beste.”
En zo is het. Voorkomen is duizendmaal beter dan genezen, maar als het je overkomt, wees dan ook een beetje lief voor jezelf. Het overkomt de beste.