Een van mijn tics op vakantie is dat ik op ontdekkingstocht ga door ons nieuwe woongebied. Ik vind het een ware sport om het slimste, snelste, ‘geheimste’ weggetjes naar de supermarkt te ontdekken. Als ik gaandeweg, verloren in mijn eigen rijke fantasie, ook nog stuit op geweldig grote majestueuze verlaten gebouwen, volledig verweerd door de zilte zeelucht, is mijn avontuur compleet.
Het was er deze vakantie nog niet echt van gekomen, maar toen mijn navigatie ons dwars door het bos, in plaats van de doorgaande weg, naar het volgende strand stuurde, was ik dan ook zeer in mijn nopjes. Het avontuur was begonnen!
De weg werd al snel een bospad, onverhard, maar begaanbaar. Vanaf de achterbank werd er geopperd of we toch niet beter konden omkeren. Ik wuifde het weg. Niet zo bang, er kan niks gebeuren. Dit is leuk! We zijn op avontuur!! Gas erop, spoorde ik vriendlief aan!
Dieper in het bos werd het pad alsmaar smaller en uiteindelijk kwamen we uit bij een riviertje. Links verderop zou een bruggetje moeten zijn, maar om daar te komen moesten we wel direct langs de rivier een nog smaller paadje inslaan. Vriendlief zei dat het kon en ik, de avonturier van de familie, wilde mij natuurlijk niet laten kennen.
Lang verhaal kort. Het bruggetje hebben we niet bereikt. Ik durfde niet verder en dus gingen we in z’n achteruit, langs de rivier, door het bos terug naar de bewoonde wereld.
Later bleek dat mijn navigatie op fietsroutes stond. Het verklaarde een hoop, maar mijn geloofwaardigheid als stoere avonturier had wel een flinke deuk opgelopen.
Toch bleef ik benieuwd naar het verdere verloop van onze (fiets)route en of we überhaupt dat bruggetje hadden kunnen oversteken en dus dook ik tijdens het hardlopen weer hetzelfde bos in. Ik vond het bruggetje, waar we nooit overheen hadden gekund met de auto, en liep via hetzelfde bospad weer richting zee. Onderweg spotte ik nog een leegstaande verlate kerk en een oud en vervallen instituut en mijn innerlijke avonturier krabbelde weer langzaam op.
Hebben jullie rare tics op vakantie?
