Twee weken geleden alweer zat ik midden in mijn stilte retraite van drie dagen. Drie dagen niet praten, geen prikkels van buitenaf, geen oogcontact en voor niemand anders zorgen dan voor mijzelf.
Men zegt dat stilte altijd op het juiste moment op jouw pad komt.
Men zegt dat stilte je opzoekt en altijd op het juiste moment op jouw pad komt. Laat ik daarom, voordat ik start met het delen van mijn eigen stilte ervaring, eerst vertellen waarom en hoe de stilte op mijn pad is gekomen.
Stormachtig
Zo ‘stil’ waren mijn leven en ik namelijk niet de afgelopen tien, vijftien jaar. Eerder ‘druk’, ‘snel’, gejaagd en gehaast. Zo van hup hup, tjop, tjop, gaan en geen tijd te verliezen.
Zonder dat ik het zelf door had propte ik mijn leven vol, want je zou maar iets laten liggen en een mogelijkheid onbenut laten. En dan ook nog eens al die mensen met al die verwachtingen van mij, die kon ik niet teleurstellen. Toen ik moeder werd, was het circus compleet en stond ik helemaal 24×7 ‘aan’. En natuurlijk liet ik niks vallen, want het moederschap kun je heus wel met alles en nog wat combineren.
Het zal je niet verrassen dat ik geregeld gewoon heel moe was, maar ook heel boos! Want wie zorgde er verdomme nou ook een keertje voor mij? Zagen ze dan niet dat ik de benen uit m’n lijf rende om het iedereen maar naar z’n zin te maken? Nee dus..
Een onbewoond eiland voor onbepaalde tijd
Zo kwam het voor dat ik ‘s ochtends om 07:00 al totaal over de pis op de overloop in het luchtledige stond te schreeuwen. Want waarom schoot niemand nou eens op? Ik had immers een hele drukke dag voor de boeg, dat had ik toch al gezegd?! Niemand leek er oog voor te hebben. Steeds vaker begon ik vol van schuldgevoel, verdriet en boosheid aan mijn dag. En in die tijd verlangde ik naar een onbewoond eiland, voor onbepaalde tijd.
Niet mijn omgeving moest veranderen
Het duurde nog wel even voor ik realiseerde, of beter gezegd, wilde toegeven en accepteren, dat ik keihard over mijn eigen grenzen heenging. En dat dat niet bepaald de beste versie van mijzelf naar boven bracht. Langzaam maar zeker kwam ik erachter dat niet de mensen om mij heen iets moesten veranderen, maar dat ík degene was/ben die iets moest veranderen. Accepteren dat ik niet 24×7 aan kan staan voor iedereen, zonder in een monster te veranderen. Dat ik zelf rust en ruimte moet creëren en dit ook nog eens duidelijk moet aangeven. Ik kan je verklappen het was best een lang proces.
Iets wat echt moest veranderen was de start van de dag. En dus stond ik eerder op om in alle rust wakker te worden, mijn gedachten en to do’s te ordenen en helemaal klaar te zijn voordat de rest van de familie de trap af komt vliegen. Resultaat? Ik ontplofte een stuk minder. En dus koos ik ook op andere momenten vaker voor mezelf. Natuurlijk moest mijn omgeving hier ook aan wennen aan, maar het stond ik schril contrast met wat het ons bracht. Ontspannend ochtenden zonder (al te veel) haast, er werd gelachen aan het ontbijt en er was aandacht voor ieders verhaal. Met minder bemoeienis van mijn kant, liep het huishouden alles behalve in de soep.
Me, myself and I
Ik ben er achter gekomen en heb geaccepteerd dat ik een vrouw ben die op gezette tijden, rust en ruimte voor zichzelf nodig heeft. Me, myself and I, en vooral niemand die iets van mij moet, tegen me praat of zich in mijn aura begeeft. Rust en eigen tijd creëren, zonder me schuldig te voelen, zonder het gevoel te hebben te falen, omdat ík dat nodig heb en alleen dan goed voor anderen kan zijn.
Nu ik voor mezelf had geproefd aan rust nemen, voor mezelf kiezen en ontmoeten. Lonkte het idee om dat nog een stukje op te voeren…….
