Een goede vriendin van mij is verzot op wandelen. Voor dag en dauw duikt ze de polder in voor een stevige wandeling en als het even kan verplaatst ze zich lopend naar haar eindbestemming. Wandelen. Heel lang heb ik het totaal niet begrepen.
Zomaar een rondje lopen zonder doel (lees; finish) en zonder eindtijd. Het leek me altijd heel doelloos, niets voor mij en bovendien zonde van mijn tijd. Maar ook wandelen naar je eindbestemming, waarom? Als je op de fiets springt ben je er vele malen sneller, om over de auto nog maar niet te spreken.
Zo snel mogelijk op je doel af en eenmaal daar, hup door naar het volgende. Weinig oog voor de reis, omgeving en al helemaal niet voor details.
Nou is een beetje gang houden helemaal niet verkeerd, maar eigenlijk heb ik (en zeker toen er kinderen kwamen) overwegend haast gehad. Vorige jaar aan het einde van de zomervakantie zag ik vreselijk op om weer te starten met rennen, om toch maar weer verder te gaan met een baan die ik niet leuk vond, en voelde ik dat het anders moest.
Ik ben gaan wandelen. Ik zei uiteindelijk mijn baan op, zonder nieuwe en ben nu het schandalige vrouwen avontuur gestart. En hoewel de grote lijnen daarvan wel in mijn hoofd zitten, staat het einddoel, noch de eindtijd niet vast en geniet ik met volle teugen van alles wat er op mijn pad komt.
Geloof me, een kuierende wandelaar die er enkel lopend op uit gaat zal ik nooit worden. Voor een boodschap spring ik toch echt snel op de fiets en ik maak er graag een sport van hoeveel to do’s ik er op een dag doorheen kan rammen. Maar, de algehele haast verdwijnt gestaag en de afgelopen maanden (mede mogelijk gemaakt door Corona) heb ik mijzelf meerdere keren door vriendinnen laten verleiden tot een wandeling.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, echt niet!
En jij? Wandel je graag, of ga je rennend door het leven?
