Van de week kreeg ik een mooi spiegeltje voor gehouden door een vriendin. Ik vertelde dat ik haar had gemist. Zij vertelde mij dat ik nogal onbereikbaar was geweest.
Hmmmm……oké, point taken.
Hoe zit dat? Want, ik ‘durf’ me toch hartstikke kwetsbaar op te stellen? Een blog schrijven over mijn falen op welk vlak dan ook, ik draai er mijn hand niet voor om. Ik ben een mens, ik ben verre van perfect en schaam me niet om dat te delen. Juist ook omdat ik denk dat we elkaar ermee helpen de schone schijn een schop te geven en te laten zien hoe het zit. Gewoon lekker echt. Hou ik van.
Maarrrrrr
Hoe lekker ik mezelf ook kwetsbaar kan opstellen, eerlijk toegeven, dat doe ik wel het liefst ná het kwetsbare moment. Op het moment suprême ben ik dus een oester en hoor je me niet. Onbereikbaar, veilig, niet zielig en vooral niemand tot last.
Alleen, dat ook.
En díe slachtofferrol kan ik dan wel weer heel goed pakken. “Waarom komt niemand naar mij toe als ík het moeilijk heb?”
Omdat je het niet laat zien mevrouwtje! Het staat niet op je voorhoofd geschreven. Jij moet het zelf aangeven én je moet anderen toelaten je te helpen. Dat is niet zwak en die ander kan prima zelf bepalen of je tot last bent of niet.
Tip voor mezelf! Misschien ook voor jou.
Durf jij je kwetsbaar op te stellen?
