Dat ik nu achter mijn computer zit om mijn verhaal voor de Schandalige Vrouwen rubriek te typen, had je me 10 jaar geleden echt niet moeten vertellen. Toen was ik nog zo druk bezig om het anderen naar de zin te maken en wilde ik nog in het plaatje passen.
Een puzzelstukje
Ik heb altijd heel hard mijn best gedaan op school, had braaf mijn diploma gehaald en kwam terecht in verschillende banen in de hulpverlening. Banen die op zich wel leuk waren, maar waar ik me toch altijd dat puzzelstukje voelde, wat er met geweld ingeramd moest worden, om het passend te maken.
Ik probeerde voor iedereen leuk en aardig te zijn en lange tijd lukte me het ook wel om aan die verwachtingen te voldoen.
Niet meer mee in de keuzes van de massa
Tot het moment dat mensen om mij heen kinderen begonnen te krijgen. Toen voelde ik zo sterk dat ik niet meer mee kon gaan in de keuzes van de massa.
Heel mijn hart en mijn lijf verkrampte als ik alleen nog maar dacht aan het moederschap.
Heel mijn hart en mijn lijf verkrampte als ik alleen nog maar dacht aan het moederschap
Geen klapperende eierstokken
Voor de maatschappij is dat best wel een ding…. Een vrouw die geen klapperende eierstokken krijgt van schattige babypakjes, Zwitsal en zure melkboeren….
Mijn directe omgeving reageerde gelukkig positief, maar door de mensen die wat verder van mij weg stonden werd ik regelmatig onderworpen aan een kruisverhoor waarom ik geen kinderen wilde. Het voelde vaak alsof ik me moest verantwoorden voor mijn keuze.
Knopen doorhakken
Er zijn momenten geweest dat ik me daar eenzaam in heb gevoeld, toch voelde ik zo sterk dat het gewoon niet bij me paste. Dit zorgde er dan ook voor dat ik op mijn 29e de knoop heb doorgehakt om te kiezen voor sterilisatie.
De medische wereld vond het ook lastig, want mijn wens paste door mijn jonge leeftijd ook niet binnen de geldende regels en procedures. Hierdoor moest er eerst overlegd worden, of deze ingreep wel doorgezet kon worden.
Tot mijn opluchting gingen ze akkoord en tot op de dag van vandaag kan ik alleen maar zeggen dat ik heel blij ben dat ik geen moeder ben. Ik leerde dat de keuzes die je maakt, niet altijd logisch hoeven te zijn. Je moet ze vooral voelen in heel je hart en in heel je lijf!
Trouw aan mijzelf
Toen wist ik het nog niet, dat dit voor mij mijn eerste stappen waren op mijn weg om echt trouw te worden aan mezelf! Een weg die uiteindelijk heeft geleid tot mijn bedrijf, waar ik vrouwen mag helpen om elke dag opnieuw ja te zeggen tegen zichzelf!
Dank je wel Anjo!
