At that moment, I knew that I was running for much more than my own personal challenge. I was running to change the way people think. There existed a false belief that was keeping half the world’s population from experiencing all of life. And I believed that if everyone, man and woman, could find the peace and wholeness I found in running, the world would be a better, happier, healthier place.”
Vrouwen konden en mochten geen marathonafstanden lopen
Tegenwoordig bestaat het deelnemersveld van marathons voor bijna 50% uit vrouwen. Nog geen 60 jaar geleden was dit nog heel anders. In 1966 deed tijdens de Boston marathon, welgeteld één vrouw mee, de 23-jarige Roberta ‘Bobbi’ Gibb. Onofficieel, want een startnummer had zij niet gekregen van de organisatie.
Na haar aanvraag voor een startnummer in februari 1966 kreeg ze een brief van de wedstrijdorganisator Will Cloney, die haar in kennis stelde dat vrouwen fysiek niet in staat waren om marathonafstanden te lopen en dat vrouwen niet meer dan anderhalve mijl competitief mochten rennen.
Gibb was een zeer ervaren langeafstandloper en door deze weigering vanuit de organisatie realiseerde zij zich dat ze gewoonweg móest deelnemen en dat haar deelname een veel belangrijker maatschappelijke betekenis zou hebben dan alleen haar eigen persoonlijke uitdaging. You Go Bobbi!
Vanuit de struiken naar de finishlijn
En dus in de ochtend van 19 april 1966 verstopte ze zich in de bosjes nabij de start en sprintte na het startschot de rennende massa in. Om niet op te vallen had ze een outfit (bermudabroek en trui) van haar broer geleend. Het nieuws dat er een vrouw meeliep verspreidde zich echter als een lopend vuurtje. Voor Gibb verhoogde dit de druk en als opgeven in haar zou zijn opgekomen, was het nu al helemaal geen optie meer. Daarmee zou ze de organisatie immers in de kaart spelen en laten zien dat een marathonafstand inderdaad niet aan het ´zwakke` geslacht was besteed. Absoluut geen optie.
Uiteraard liep Gibb de marathon uit en finishte zij in 3:21:40. Als ze een man was geweest zou ze 124e zijn geworden en met deze prestatie liet ze twee derde van de mannen achter zich.
Ondanks dat zij bij de finish luid werd toegejuicht door het publiek en de pers uitgebreid verslag deed van haar prestatie, deed de organisatie alsof ze de blondine niet hadden opgemerkt.
Gibb had echter haar doel bereikt en bewezen dat vrouwen, net als mannen, langeafstandlopers kunnen zijn en marathons kunnen uitlopen.
En hoewel het nog 6 jaar duurde voordat vrouwen in 1972 officieel mochten deelnemen aan de Boston marathon, was de eerste stap gezet.
Dank je wel Bobbi Gibb!
