Wij zijn Eva en Myriam, wij zijn zussen en hebben samen een marketing- en communicatiebureau. Het ondernemen is ons niet bepaald met de paplepel ingegoten. Wat wij van huis uit hebben meegekregen is dat je altijd voor stabiliteit moet kiezen. Een degelijke baan met pensioen, vakantiegeld en een maandelijks salaris. Veiligheid voor alles dus.
Vrijheid en autonomie
Het enige probleem is dat wij allebei types zijn die vrijheid en autonomie houden. Wij willen niet tegengehouden worden in onze ideeën. Wij willen niet dat anderen bepalen wat we doen. En de onzekerheid qua salaris en toekomst nemen we op de koop toe. En eerlijk is eerlijk. Deze beslissing is niet altijd makkelijk, en hoe stoer het ook lijkt, wij hebben het gevoel dat we gewoon niet anders konden.
Het allerdomste moment om je loonbaan op te zeggen
Eva heeft jarenlang in loondienst gewerkt in een functie die totaal niet bij haar paste. Het werk was organisatorisch (waar ze een hekel aan heeft), ze kon er totaal geen creativiteit in kwijt en het salaris was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ze liet anderen (en zichzelf) constant grenzen opzoeken en dat resulteerde in een burn-out. Iedereen zei tegen haar dat dit het allerdomste moment zou zijn om de loondienstbaan op te zeggen. Want: geen sociale zekerheid. Gewoon teruggaan en rustig opbouwen werd er gezegd. Dit idee gaf Eva echter zo’n buikpijn dat ze besloot ontslag te nemen en voor zichzelf te starten als docent en copywriter. Nog half in een burn-out, zonder sociaal vangnet en zonder enige zekerheid op een salaris. Maar een ding had ze wel: vrijheid.
Een toontje lager zingen aub
Myriam werkte bij een groot bedrijf en had altijd honderdduizenden ideeën, plannen en leuke initiatieven. Ze wilde verder groeien, nieuwe dingen oppakken, carrière maken. Haar (vrouwelijke nota bene) manager vond dat ze een toontje lager moest zingen. Ze moest haar ideeën voor zichzelf houden en pas op de plaats maken. “Je wilt te veel en te snel”, werd haar letterlijk gezegd. Myriam voelde dat ze steeds minder kwijt kon in haar werk en langzaam werd ze steeds stiller. Het was haar manager gelukt: Myriam hield zich koest, zoals van haar verwacht werd. Ze deed haar werk nog wel, maar zonder enige passie of creativiteit.
Een blessing in disguise
Toen kwam Corona en de hele wereld stond op z’n kop. Myriam raakte haar baan kwijt en Eva moest overgaan op online lessen. We besloten in deze klotetijd dan in elk geval maar in één huis te gaan wonen om de quarantaine te overleven. Tussen het gehamster, talloze persberichten en alarmerende opnamecijfers besloten we er samen echt voor te gaan. Het ontslag van Myriam had het laatste zetje gegeven. Een blessing in disguise.
Wij bepalen zelf welke koers we varen
Inmiddels zijn we alweer bijna één jaar samen in bedrijf en het gaat goed! We hebben al vele ondernemers verder geholpen met marketingstrategieën, webdesign, advertenties, copy voor hun website, persberichten, vertalingen en ga zo maar door. Dat allemaal vanuit ons kantoor in de Plantagebuurt. Wij bepalen zelf welke koers we varen, wat we wel en niet doen en voor wie we ons inzetten. En daar proosten we binnenkort op, met een volle coupe champagne en een macaron
Wat we willen meegeven aan alle vrouwen die zich geremd voelen in hun keuzes: laat je alsjeblieft niet tegenhouden door andere mensen, neem het zelf het heft in handen en kies met je hart. Jij weet als geen ander wat goed voor je is.
laat je alsjeblieft niet tegenhouden door andere mensen, neem het zelf het heft in handen en kies met je hart. Jij weet als geen ander wat goed voor je is.
Dank je wel Eva en Myriam!
