Of ik mijn verhaal wil delen voor schandalige vrouwen? Maar al te graag en wat een eer. Ik heb namelijk een schandalige weg achter mij liggen met diepe dalen en minstens zo hoge bergtoppen. En wie weet wie ik hiermee kan inspireren.
Een verstoorde relatie
Als jonge ‘vrouw’ (14) verloor ik mijn moeder. Mijn moeder met wie ik een zeer verstoorde moeder, -dochter relatie heb gehad. Heel complex – nog steeds -, omdat je als vrouw, denk ik, je moeder nodig hebt. Om je mee te nemen in het leven als vrouw en om je te kunnen spiegelen, aan je ‘vrouw zijn’. Maar goed ik ben haar verloren. Opstaan en weer doorgaan luidde het devies. Geen tijd te verliezen, het leven is te kort om niet op te staan.
Het leven is te kort om niet op te staan
Ik ging studeren, op kamers, en ontmoette op 23 jarige leeftijd de vader van mijn kinderen. Ondertussen nam mijn carrière een vlucht. Ik zette mij vol overgave in voor kinderen in zeer kwetsbare (gezins)situaties. Ik heb werkelijk waar alles gezien, uiteenlopend van zware kindermishandeling tot aan kinderen in conflictscheidingen. Gelukkig heb ik voor veel kinderen het verschil kunnen maken.
Donderslag bij heldere hemel
Alles leek me voor de wind te gaan. Helaas was niets minder waar. Als donderslag bij heldere hemel meldde mij, inmiddels ex, dat hij niet meer gelukkig was en een punt achter onze relatie wilde zetten. Alsof de wereld onder je voeten vandaan zakt. Het plaatje van het leven zoals het hoort of waarvan ‘men’ vindt dat het zo hoort viel uiteen. Ik was 33 jaar en alleenstaand moeder.
Leren vertrouwen op mijn eigen gevoel
Een loodzware tijd brak aan, maar ik heb mij wederom niet uit het veld laten slaan. Schouders eronder en knokken voor wat ik waard ben! Ik denk dat dit een van de zwaarste periodes uit mijn leven, tot nu toe, is geweest. Weer alleen, uitdokteren wat ik belangrijk vind en, vooral, koersen op mijn eigen gevoel en daar op leren vertrouwen. Mijn ex heeft destijds de keuze gemaakt om een punt achter onze relatie te zetten, iets waar ik nu heel blij mee ben en ik weet niet of ik het zelf gekund had. Inmiddels kan ik ook echt zeggen dat ik trots op ben op hoe wij als gescheiden ouders samen de kinderen opvoeden.
Trots en gelukkig
Nu ben ik 36. Trotse moeder van twee kinderen en ik voel mij meer vrouw dan ooit tevoren. Voel ik mij alleen staan? Zeker niet, maar ben ik gelukkig alleen? Dat wel.
Ik heb een huis gekocht, een gave nieuwe baan en voel mij zeer onafhankelijk. Ik heb zoveel lessen geleerd en ik ben door schade en schande wijs geworden.
Als een feniks ben ik herrezen.
Tegen alle vrouwen (of mannen) die misschien nu een soortgelijke situatie doormaken, zou ik willen zeggen; Je moet het zelf doen, maar je staat nooit alleen!
